ΕΛΥΤΗΣ-ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ-ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΕΚΤΟ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΕΚΤΟ

ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΝ

ΧΡΟΝΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ μετα την Αμαρτια που την ειπανε Αρετη μεσα
στις εκκλησιες και την ευλογησαν. Λειψανα παλιων αστρων και γωνιες
αραχνιασμενες τ' ουρανου σαρωνοντας η καταιγιδα που θα γεννησει
ο νους του ανθρωπου. Και των αρχαιων Κυβερνητων τα εργα
πληρωνοντας η Χτισις, θα φριξει. Ταραχη θα πεσει στον Αδη, και το
σανιδωμα θα υποχωρησει απο την πιεση τη μεγαλη του ηλιου. Που
πρωτα θα κρατησει τις αχτιδες του, σημαδι οτι καιρος να λαβουνε
τα ονειρα εκδικηση. Και μετα θα μιλησει και θα πει: εξοριστε
Ποιητη, στον αιωνα σου, λεγε, τι βλεπεις ;
-Βλεπω τα εθνη, αλλοτες αλαζονικα, παραδομενα στη σφηκα
και στο ξυνοχορτο.
-Βλεπω τα πελεκια στον αερα σκιζοντας προτομες Αυτοκρατωρων
και στρατηγων.
-Βλεπω τους εμπορους να εισπραττουν σκυβοντας το κερδος των
δικων τους πτωματων.
-Βλεπω την αλληλουχια των κρυφων νοηματων.
Χρονους πολλους μετα την Αμαρτια που την ειπανε Αρετη μεσα
στις εκκλησιες και την ευλογησαν.Αλλα πριν, ιδου θα γινουν οι ωραιοι
που ναρκισσευτηκαν στις τριοδους Φιλιπποι και Ροβερτοι. Θα φορεσουν
αναποδα το δαχτυλιδι τους, και με καρφι θα χτενισουνε το μαλλι τους,
και με νεκροκεφαλες θα στολισουνε το στηθος τους, για να δελεασουν τα
γυναια. Και τα γυναια θα καταπλαγουν και θα στερξουν. Για να εβγει
αληθινος ο λογος, οτι σιμα η μερα οπου το καλλος θα παραδοθει στις
μυγες της αγορας. Και θα αγαναχτησει το κορμι της πορνης μην εχοντας
τι αλλο να ζηλεψει. Και θα γινει κατηγορος η πορνη σοφων και μεγιστανων,
το σπερμα που υπηρετησε πιστα, σε μαρτυρια φερνοντας. Και θα τιναξει
πανουθε την καταρα, κατα την Ανατολη το χερι τεντωνοντας και φωναζοντας:
εξοριστε Ποιητη, στον αιωνα σου, λεγε, τι βλεπεις;
-Βλεπω τα χρωματα του Υμηττου στη βαση την ιερη του Νεου
Αστικου μας Κωδικα.
-Βλεπω τη μικρη Μυρτω, την πορνη απο την Σικινο, στημενη πετρινο
αγαλμα στην πλατεια της Αγορας με τις Κρηνες και τα ορθα Λεονταρια.
-Βλεπω τους εφηβους και βλεπω τα κοριτσια στην ετησια Κληρωση
των Ζευγαριων.
-Βλεπω ψηλα, μες στους αιθερες το Ερέχθειο των Πουλιων.
Λειψανα παλιων αστρων και γωνιες αραχνιασμενες τ' ουρανου
σαρωνοντας η καταιγιδα που θα γεννησει ο νους του ανθρωπου. Αλλα
πριν, ιδου θα περασουν γενεες το αλετρι τους πανω στη στερφα γης.
Και κρυφα θα μετρησουν την ανθρωπινη πραματεια τους οι Κυβερνητες,
κηρυσσοντας πολεμους. Οπου θα χορταστουνε ο Χωροφυλακας και ο
Στρατοδικης. Αφηνοντας το χρυσαφι στους αφανεις, να εισπραξουν αυτοι
τον μιστό της υβρης και του μαρτυριου. Και μεγαλα πλοια θ' ανεβασουν
σημαιες, εμβατηρια θα παρουν τους δρομους, οι εξωστες να ρανουν με
ανθη το Νικητη. Που θα ζει στην οσμη των πτωματων. Και του λακκου σιμα
του το στομα, το σκοταδι θ' ανοιγει στα μετρα του, κραζοντας: εξοριστε Ποιητη,
στον αιωνα σου, λεγε, τι βλεπεις ;
-Βλεπω τους Στρατοδικες να καινε σαν κερια, στο μεγαλο τραπεζι
της Αναστασεως.
-Βλεπω τους Χωροφυλακους να προσφερουν το αιμα τους, θυσια
στην καθαριοτητα των ουρανων.
-Βλεπω τη διαρκη επανασταση φυτων και λουλουδιων.
-Βλεπω τις κανονιοφορους του Ερωτα.
Και των αρχαιων Κυβερνητων τα εργα πληρωνοντας η Χτισις, θα φριξει.
Ταραχη θα πεσει στον Αδη, και το σανιδωμα θα υποχωρησει απο την πιεση τη
μεγαλη του ηλιου. Αλλα πριν, ιδου θα στεναξουν οι νεοι και το αιμα τους αναιτια
θα γερασει. Κουρεμενοι καταδικοι θα χτυπησουν την καραβανα τους πανω στα
καγγελα. Και θα αδειασουν ολα τα εργοστασια, και μετα παλι με την επιταξη θα
γεμισουν, για να βγαλουνε ονειρα συντηρημενα σε κουτια μυριαδες, και χιλιαδων
λογιων εμφιαλωμενη φυση. Και θα 'ρθουνε χρονια χλωμα και αδυναμα μεσα στη
γαζα. Και θα 'χει ο καθενας τα λιγα γραμμαρια της ευτυχιας. Και θα 'ναι τα
πραγματα μεσα του κιολας ωραια ερειπια. Τοτε, μην εχοντας αλλη εξορια, που
να θρηνησει ο Ποιητης, την υγεια της καταιγιδας απο τ' ανοιχτα του του στηθη
αδειαζοντας, θα γυρισει για να σταθει στα ωραια μεσα ερειπια. Και τον πρωτο
λογο του ο στερνος των ανθρωπων θα πει, ν' αψηλωσουν τα χορτα, η γυναικα στο
πλάι του σαν αχτιδα του ηλιου να βγει. Και παλι θα λατρεψει τη γυναικα και θα την
πλαγιασει στα χορτα καθως του εταχθη. Και θα λαβουνε τα ονειρα εκδικηση, και θα
σπειρουνε γενεες στους αιωνες των αιωνων !

ιβ'

Ανοιγω το στομα μου* κι αναγαλιαζει το πελαγος

Και παιρνει τα λογια μου * στις σκοτεινες του σπηλιες
Και στις φωκιες τις μικρες * τα ψιθυριζει
τις νυχτες που κλαιν * των ανθρωπων τα βασανα.

Χαραζω τις φλεβες μου* και κοκκινιζουν τα ονειρα

Και τσερκουλα30 γινονται * στις γειτονιες των παιδιων

Και σεντονια στις κοπελες*  που αγρυπνουνε

Κρυφα για ν' ακουν * των ερωτων τα θαυματα.

Ζαλιζει τ' αγιοκλημα * και κατεβαινω στον κηπο μου

Και θαβω τα πτωματα* των μυστικων μου νεκρων

Και το λωρο το χρυσο* των προδομενων

Αστερων τους κοβω* να πεσουν στην αβυσσο.

Σκουριαζουν τα σιδερα* και τιμωρω τον αιωνα τους

Εγω που δοκιμασα* τις μυριαδες αιχμες

Κι απο γιουλια και ναρκισσους *το καινουργιο

Μαχαιρι ετοιμα * ζω που αρμοζει στους Ηρωες.

Γυμνωνω τα στηθη μου* και ξαπολυουνται οι ανεμοι

Κι ερειπια σαρωνουνε* και χαλασμενες ψυχες

Κι απ' τα νεφη τα πυκνα * της καθαριζουν

Τη γη, να φανουν * τα Λιβαδια τα Παντερπνα !

ΙΖ'

ΣΕ ΧΩΡΑ μακρινη και αναμαρτητη τωρα πορευομαι.

Τωρα μ' ακολουθουν αναλαφρα πλασματα

με τους ιριδισμους του πόλου στα μαλλια

και το πραο στο δερμα χρυσαφισμα.

Μες στα χορτα προβαινω, με το γονατο πλωρη

κι η ανασα μου διωχνει απ' την οψη της γης

τις στερνες τολυπες του υπνου.

Και τα δεντρα βαδιζουν στο πλάι μου, εναντιον του ανεμου.

Μεγαλα μυστηρια βλεπω και παραδοξα:

Κρηνη την κρυπτη της Ελενης.

Τριαινα με δελφινι το σημαδι του Σταυρου.

Πυλη λευκη το ανοσιο συρματοπλεγμα.

Οθε με δοξα θα περασω.

Τα λογια που με προδωσαν και τα ραπισματα εχοντας

γινει μυρτιες και φοινικοκλαρα:

Ωσαννα σημαινοντας ο ερχομενος!

Ηδονη καρπου βλεπω τη στερηση.

Ελαιωνες λοξους με γαλαζιο αναμεσα στα δαχτυλα

τους χρονους της οργης πισω απ' τα σιδερα.

Και γιαλον απεραντο, απο μαγγανεια31 ωραιων ματιων βρεμενο,

τον βυθο της Μαρινας.

Οπου αγνος θα περπατησω.

Τα δακρυα που με προδωσαν και οι ταπεινωσεις εχοντας

γινει πνοες και ανεσπερα πουλια:

Ωσαννα σημαινοντας ο ερχομενος!

Σε χωρα μακρινη και αναμαρτητη τωρα πορευομαι

 

ΙΗ'

ΣΕ ΧΩΡΑ μακρινη και αριτιδωτη τωρα πορευομαι.

Τωρα μ' ακολουθουν κοριτσια κυανα κι αλογακια πετρινα

με τον τροχισκο του ηλιου στο πλατυ μετωπο.

Γενεες μυρτιας μ' αναγνωριζουν

απο τοτε που ετρεμα στο τεμπλο του νερου,

αγιος, αγιος, φωναζοντας.

Ο νικησαντας τον Αδη και τον Ερωτα σωσαντας,

αυτος ο Πριγκηπας των Κρινων.

Κι απο κεινες παλι τις πνοες της Κρητης,

μια στιγμη ζωγραφιζομουν.

Για να λαβει ο κροκος απο τους αιθερες δικαιο.

Στον ασβεστη τωρα τους αληθινους μου νομους

κλεινω κι εμπιστευομαι.

Μακαριοι, λεγω, οι δυνατοι που αποκρυπτογραφουνε το Ασπιλο.

Γι αυτων τα δοντια η ρογα που μεθα,

στων ηφαιστειων το στηθος και στο κλημα των παρθενων.

Ιδου, ας ακολουθησουνε τα βηματα μου !

Σε χωρα μακρινη και αρυτιδωτη τωρα πορευομαι.

Τωρα το χερι του Θανατου αυτο χαριζει τη Ζωη

και ο υπνος δεν υπαρχει.

Χτυπα η καμπανα του ΄μεσημεριου

κι αργα στις πετρες τις πυρρέσ χαραζονται τα γραμματα:

 

ΝΥΝ και ΑΕΙ και ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ.

Αιεν, αιεν και νυν τα πουλια κελαηδουν

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το τιμημα.

 

 

 

Αναφορές

 30  ροδα για κυλισμα (παιδικο παιγνιδι)

 31 μαγεια