ΕΛΥΤΗΣ-ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ-ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΡΙΤΟ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΡΙΤΟ

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ

Τις ημερες εκεινες εκαναν συναξη μυστικη τα παιδια και λαβανε την αποφαση,
επειδη τα κακα μαντατα πληθαιναν στην πρωτευουσα,
 να βγουν εξω σε πλατειες με το μονο πραγμα που τους ειχε απομεινει:
μια παλαμη τοπο κατω απο τ' ανοιχτο πουκαμισο,
με τις μαυρες τριχες και το σταυρουδακι του ηλιου. Οπου ειχε κρατος η Ανοιξη.
Και επειδη σιμωνε η μερα που το Γενος ειχε συνηθιο να γιορταζει τον αλλο
Σηκωμο , τη μερα παλι εκεινη ορισανε για την Εξοδο. Και νωρις εβγηκανε καταμπροστα στον ηλιο,
με πανου ως κατου απλωμενη την αφοβια σα σημαια, οι
νεοι με τα πρησμενα ποδια που τους ελεγαν αλητες.
 Και ακολουθουσανε αντρες πολλοι,
και γυναικες, και λαβωμενοι με τον επιδεσμο και τα δεκανικια. Οπου εβλεπες
αξαφνα στην οψη τους τοσες χαρακιες,
που 'λεγες ειχανε περασει μερες πολλες μεσα σε λιγην ωρα.
Τετοιας λογης αποκοτιες, ωστοσο, μαθαινοντες οι Αλλοι, σφοδρα ταραχτηκαν.
Και τρεις φορες με το ματι αναμετρωντας το εχει τους,
λαβανε την αποφαση να βγουν εξω σε δρομους και σε πλατειες,
με το μονο πραγμα που τους ειχε απομεινει: μια πηχη φωτια κατω απ' τα σιδερα, 
με τις μαυρες κανες και τα δοντια του ηλιου. Οπου μητε κλωνος μητε ανθος,
δακρυο ποτε δεν εβγαλαν.
Και χτυπουσανε οπου να 'ναι,σφαλωντας τα βλεφαρα με απογνωση.
Και η Ανοιξη ολοενα τους κυριευε. Σαν να μην
ητανε αλλος δρομος πανω σ' ολακερη τη γη, για να περασει η Ανοιξη παρα μοναχα
αυτος, και να τον ειχαν παρει αμιλητοι, κοιταζοντας πολυ μακρια, περ' απ' την ακρη
της απελπισιας, τη Γαληνη που εμελλαν να γινουν, οι νεοι με τα πρησμενα ποδια που
τους ελεγαν αλητες, και οι αντρες, και οι γυναικες, και οι λαβωμενοι με τον επιδεσμο
και τα δεκανικια.
Και περασανε μερες πολλες μεσα σε λιγην ωρα.
Και θερισανε πληθος τα θηρια,και αλλους εμαζωξαν.
Και την αλλη μερα εστησανε στον τοιχο τριαντα.

ς'

 

ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ηλιε νοητε* και μυρσινη συ δοξαστικη

μη παρακαλω σας μη * λησμοναται τη χωρα μου!
Αετομορφα εχει τα ψηλα βουνα * στα ηφαιστεια κληματα σειρα

και τα σπιτια πιο λευκα * στου γλαυκου το γειτονεμα!

Της Ασιας αν αγγιζει απο τη μια * της Ευρωπης λιγο αν ακουμπα
στον αιθερα στεκει να * και στη θαλασσα μονη της!
Και δεν ειναι μητε ξενου λογισμος * και δικου της μητε αγαπη μια
μονο πενθος αχ παντου * και το φως ανελεητο!
Τα πικρα μου χερια με τον Κεραυνο * τα γυριζω πισω απ' τον Καιρο
τους παλιους φιλους καλω * με φοβερες και μ' αιματα!
Μα 'χουν ολα τα αιματα ξαντιμεθει * κι οι φοβερες αχ λατομηθει
και στον εναν ο αλλος μπαι * νουν εναντιον οι ανεμοι!
Της Δικαιοσυνης ηλιε νοητε * και μυρσινη συ δοξαστικη
μη παρακαλω σας μη * λησμονατε τη χωρα μου !

Θ'

ΑΥΤΟΣ ειναι ο παντοτε αφανης δικος μας Ιουδας !

Θυρες επτα τον καλυπτουνε
και στρατιες επτα παχυνονται στην διακονια του.

Μηχανες αερος τον απαγουνε
και βαρυν απο γουνα και ταρταρουγα ,

στα Ηλυσια μεσα και στους Λευκους Οικους τον αποθετουνε.

Και γλωσσα καμια δεν εχει , επειδη ολες δικες του -

Και καμια γυναικα , επειδη ολες δικες του - Ο Παντοδυναμος!

Θαυμαζουν οι αφελεις
και σιμα στη λαμψη του κρυσταλλου χαμογελουν οι μαυροφορεμενοι,

και σκιρτουν των αντρων του Λυκαβητου οι ημιγυμνες τιγρισσες!
Αλλα πορος κανεις για να περασει ο ηλιος τη φημη του στο μελλον,

Και ημερα Κρισεως καμια, επειδη εμεις αδελφοι, εμεις η μερα της Κρισεως
και δικο μας το χερι που θ' αποθεωθει-καταπροσωπο ριχνοντας τα αργυρια !

Ι'

ΚΑΤΑΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ εχλευασαν οι νεοι Αλεξανδρεις:ιδεστε, ειπαν, ο αφελης περιηγητης του αιωνος !

Ο αναισθητος που οταν ολοι εμεις θρηνουμε αυτος αγαλια

και οταν ολοι παλι αγαλιουμε αυτος αναιτια σκυθρωπιαζε.

Στις κραυγες μας μπροστα προσπερνα και αδιαφορει

και τα σε μας αορατα με το αυτι στην πετρα,

σοβαρος και μονος προσεχει.Ο χωρις φιλον κανενα μητε οπαδο,
που εμπιστευεται μονον το σωμα του

και το μεγα μυστηριο στ' αγκαθοφυλλα μεσα του ηλιου αναζητει,

αυτος ειναι,ο αποβλητος απο τις αγορες του αιωνος !

Επειδη νου δεν εχει και απο ξενα δακρυα κερδος δε βγανει

και στο θαμνο που καιει την αγωνια μας μοναχα καταδεχεται να ουρει.

Ο αντιχριστος και αναλγητος δαιμονιστης του αιωνος!

Που οταν ολοι εμεις πενθουμε,αυτος ηλιοφορει.

Και οταν ειρηνη αγγελουμε,μαχαιροφορει.

Καταπροσωπο μου οι νεοι Αλεξανδρεις εχλευασαν!

ζ'

ΑΥΤΟΣ αυτος ο κοσμο* ο ιδιος κοσμος ειναι

Των ηλιων και του κονιορτου * της τυρβης και του αποδειπνου

Ο υφαντης των αστερισμων * ο ασημωτης των βρυων
Στη χαση του θυμητικου * στο εβγα των ονειρων
Αυτος ο ιδιος κοσμος * αυτος ο κοσμος ειναι
Κυμβαλο κυμβαλο * και ματαιο γελιο μακρινο !
Αυτος αυτος κοσμος * ο ιδιος κοσμος ειναι
Ο σκυλευοντας την ηδονη * ο βιαζοντας τις κρηνες
Ο πανω απ' τους Κατακλυσμους * ο κατω απ' τους Τυφωνες
Ο γαμψος, ο κυφος * ο δασυς, ο πυρρος
Τις νυχτες με τη συριγγα * τις μερες με τη φορμιγγα
Στα σκυρα των πολιτειων * στους αρτεμωνες των αγρων
Αυτος ο πλατυκεφαλος * αυτος ο μακρυκεφαλος
Ο εκουσιος * ο ακουσιος
Ο υιος Αγγειθ * και ο Σολομων
Αυτος αυτος κοσμος * ο ιδιος κοσμος ειναι
Της Αμπωτης και του οργασμου * των τυψεων και της νεφωσης
Ο ευρέτης των ζωδιακων * ο τολμητιας των θόλων
Στην ακρη της εκλειπτικης * κι οσο που φτανει η Χτισις
Αυτος ο ιδιος κοσμος * αυτος ο κοσμος ειναι
Βουκινο βουκινο * και ματαιο νεφος μακρινο !