ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ-ΕΛΥΤΗΣ-ΓΕΝΕΣΙΣ

Αντί προλόγου

Το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ του Οδυσσέα Ελύτη το αντέγραψα γράμμα

-γράμμα το 1996 με ένα

δάκτυλο αφού δεν ήξερα γραφομηχανή.

Το διοχέτευσα (ανώνυμα) στο Ιντερνετ λίγο μετά τον

θάνατο του μεγάλου μας ποιητή.

 Ήταν απότιση ενός μικρου φόρου τιμής σ’ αυτόν και μια

συμβολή στην προσπάθεια να μπορούν οι Έλληνες ανά την υφήλιο να διαβάσουν ελληνικά κείμενα ποιότητας.

 Το  1996 δεν είχα την δυνατότητα να χρησιμοποιήσω τόνους και γι αυτό ζητώ κατανόηση. Για
  προσωπικούς λόγους αφήνω το κείμενο στην αρχική του μορφή.

Τέλος,μιας κι ο Ελύτης ποτέ δεν υπομνηματίζει τα ποιήματά του, προσπάθησα ανατρέχοντας
σε διάφορες άλλες πηγές να ρίξω λίγο φως σε ορισμένα ονόματα,

 λέξεις, αναγράμματα κλπ.

που αναφέρονται στο ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ελπίζοντας έτσι να βοηθήσω τον αναγνώστη.

 

Αθανάσιος Γιάννης

Βόννη

1997, Λειψία 2010

  

         

             Μίκης Θεοδωράκης: ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Ο Οδυσσέας Ελύτης ήρθε να καταγράψει με τον ποιητικό λόγο του το

αποκορύφωμα και το απόσταγμα ενός τιτάνιου ψυχικού, πνευματικού και ηθικού αγώνα

μιας φυλής, που της έλαχε κάποτε ο κλήρος του πρωτοπόρου μέσα στην παγκόσμια

εποποιία της άνθρώπινης κοινωνίας. Μετά την παρακμή φάνηκε να αχνοροδίζει η αυγή

μιας καινούργιας εθνικής αναγέννησης. Σ' αυτό βοήθησαν οι εχθροί και οι βάρβαροι, γιατί

ο Έλληνας ξυπνά, όταν τα όρια της ντροπής και της βίας έχουν φτάσει στο εσχατο τους

σημείο. Γεννήθηκε τότε μια "ποιητική" βιωματική των απλών ανθρώπων. Δηλαδή

γέμισε ο τόπος με ανθρώπινες πράξεις, που με την υπέρβαση και τον οίστρο της

αυτοκαταστροφής η της Θυσίας ήσαν αυτές καθ' εαυτές ανθρώπινα ποιήματα. Γεγονός

που οδήγησε τους ποιητές στην καταγραφή αυτού του έπους με νέα σύμβολα αντάξια της

βιωμένης ποιητικής. Έτσι. γεννήθηκε το "Αξιον Εστί". Γιατί ο Ελύτης; Τότε γιατί

ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης, ο Δαμασκηνός και ο Κορνάρος; Γιατί ο Σολωμός;

Χρειάζονται ίσως βαθείς ρίζες, που να εισχωρούν ως τες εσχατιές της ουσίας των

πραγμάτων και ευαίσθητες κεραίες, που να δονούνται στους μυστικούς κραδασμούς της

συλλογικής ευαισθησίας... Μνήμη και Προοπτική. Ενόραση και Όραμα. Η ιδανική μορφή

του ιδανικού νεοέλληνα είδε τον εαυτό της στον "καθρέφτη" του "Αξιον Εστί". Κι

όταν οι χαλεποί καιροί μεταβάλανε τη μορφή αύτη τού νεοέλληνα σε καρικατούρα,

μείναν οι Στίχοι του ποιητή, πού με θεϊκή χάρη βρέθηκε στο μονοπάτι του χρόνου, πάνω

στη διακλάδωση, να δει και να μιλήσει. Για πάντα! Η πομπή δεν ακολούθησε το δρόμο,

που εκείνος χάραξε. Δεν τράβηξε μπροστά. Γλιστρώντας πάνω σε λάσπες από

μαρμελάδα που κατηφορίζαν, οι νεοέλληνες χαίρονταν το ανέμελο, το άκοπο,

το ανέξοδο και προπάντων το ανεύθυνο "ταξίδι" της τσουλήθρας προς το τίποτα.

Γι' αυτό το "Αξιον Εστί" κι όλος ο κόσμος γύρω του, πνευματικός και ηθικός, μένουν

σήμερα μετέωρα. Σημάδια ενός πολιτισμού, που μόλις κατάφερε να ανθοφορίσει σε μια

βραχύβια Ανοιξη, που ζει σαν όνειρο στη σκέψη μόνο όσων αρνήθηκαν τον ξεπεσμό.

Ο Ελύτης μιλάει για το Άξιον Εστί

(το αντέγραψα απο μια συνέντευξη του ποιητή στην ΕΡΤ)

Έβλεπα καθαρά ότι η μοίρα της Ελλάδας ανάμεσα στα άλλα έθνη ήταν ότι και η μοίρα του

ποιητή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους και βέβαια εννοώ τους ανθρώπους του χρήματος

και της εξουσίας. Αυτό ήταν ο πρώτος σπινθήρας, ήταν το πρώτο εύρημα, και η ανάγκη που

ένιωθα για μια δέηση μού ´δωσε το δεύτερο εύρημα, να δώσω δηλαδή σ´ αυτή τη

διαμαρτυρία μου για το άδικο τη μορφή μιας εκκλησιαστικής λειτουργίας. Έτσι γεννήθηκε το

Άξιον Εστί.

 

 
                                                                    ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ
                          
                          Οδυσσέας Ελύτης

 Πλεονακις επολεμησαν με εκ νεοτητος μου,
και γαρ ουκ ηδυνηθησαν μοι1.
Ψαλμος ΡΚΗ



Η ΓΕΝΕΣΙΣ

Στην αρχη το φως και η ωρα η πρωτη

που τα χειλη ακομη στον πηλο

δοκιμαζουν τα πραγματα του κοσμου

Αιμα πρασινο και βολβοι στη γη χρυσοι

Πανωραια στον υπνο της απλωσε και η θαλασσα

γαζες αιθερος τις αλευκαντες

κατω απο τις χαρουπιες και τους μεγαλους ορθιους φοινηκες

Εκει μονος αντικρισα

τον κοσμο

κλαιγοντας γοερα

Η ψυχη μου ζητουσε Σηματωρο και Κηρυκα
Ειδα τοτε θυμαμαι τις τρεις Μαυρες Γυναικες 2.
να σηκωνουν τα χερια κατα την Ανατολη
Χρυσωμενη τη ραχη τους και το νεφος που αφηναν
λιγο-λιγο σβηνοντας δεξια
Και φυτα σχηματων αλλων

 

Ηταν ο ηλιος με τον αξονα του μεσα μου

πολυαχτιδος ολος που καλουσε Και

αυτος αληθεια που ημουνα Ο πολλους αιωνες πριν

Ο ακομη χλωρος μες τη φωτια Ο ακοπος απ'τον ουρανο

Ενιωσα ηρθε κι εσκυψεπανω απο το λικνο μου

ιδια η μνημη γιναμενη παρον

τη φωνη πηρε των δεντρων,

των κυματων:"Εντολη σου, ειπε, αυτος ο κοσμοςκαι γραμμενος μες τα σπλαχνα σου ειναι
Διαβασε και προσπαθησε

και πολεμησε"ειπε

"Ο καθεις και τα οπλα του" ειπεΚαι τα χερια του απλωσε οπως κανει
νεος δοκιμος Θεος για να πλασει μαζι αλγηδονα3 και ευφροσυνη
Πρωτα συρθηκαν με δυναμηκαι ψηλα πανω απο τα μπεντενια ξεκαρφωθηκαν πεφτοντας
οι Εφτα Μπαλταδες

κατα πως η καταιγιδαστο σημειο μηδεν οπου ευωδιαζει

απ' αρχης παλι ενα πουλι
καθαρο παλιννοστουσε το αιμα
και τα τερατα επαιρναν την οψη του ανθρωπου

Τοσο ευλογο το Ακατανοητο

Υστερα και οι ανεμοι ολης της φαμιλιας μου εφτασα

τ' αγορια με τα φουσκωμενα μαγουλακαι τις πρασινες ουρες ομοια Γοργονες
και οι αλλοι γεροντες γνωριμοι παλαιοι οστρακοδερμοι γενειοφοροι

Και το νεφος εχωρισαν στα δυο Και αυτο παλι στα τεσσερα

και το λιγο που απομεινε φυσηξαν στο Βορρα

Με πλατυ πατησε ποδι στα νερα και αγερωχος ο μεγας Κούλες4

Η γραμμη του οριζοντα ελαμψεορατη και πυκνη και αδιαπεραστη

ΑΥΤΟΣ ο πρωτος υμνος

ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ αληθεια που ημουνα Ο πολλους αιωνες πριν

Ο ακομη χλωρος μες τη φωτια Ο Αχειροποιητος

με το δαχτυλο εσυρε τις μακρινες

γραμμες

ανεβαινοντας καποτε ψηλα με οξυτητα

και φορες πιο χαμηλα οι καμπυλες απαλες

μια μεσα στην αλλη

στεριες μεγαλες που ενιωσα

να μυριζουνε χωμα οπως η νοηση

Τοσο ηταν αληθεια

που πιστα μ'

 ακολουθησε το χωμαεγινε σε μεριες κρυφες πιο κοκκινοαι αλλου με πολλες μικρες πευκοβελονες
Υστερα πιο νωχελικα

οι λοφοι οι κατωφερειες

αλλοτε και το χερι αργο σε αναπαυση

τα λαγκαδια οι καμποι

κι αξαφνα παλι βραχοι αγριοι και γυμνοι

δυνατες πολυ παρορμησεις

Μια στιγμη που εσταθηκε να στοχαστει

κατι δυσκολο ή κατι το υψηλο:

ο Ολυμπος,ο Ταϋγετος"Κατι που να σου σταθει βοηθος
και αφου πεθανεις"ειπε
Και στις πετρες μεσα τραβηξε κλωστες
κι απ'τα σπλαχνα της γης ανεβασε σχιστολιθο
ενα γυρο σ' ολη την πλαγια τα πλατια στερεωσε σκαλοπατια
Εκει μονος απιθωσε κρηνες5 λευκες μαρμαρινεςμυλους ανεμων
τρουλους ροδινους μικρους

και ψηλους διατρητους περιστεριωνες

Αρετη6 με τις τεσσερις ορθες γωνιεςΚι επειδη συλλοστηκεν ωραια που ειναι στην αγκαλια ο ενας του αλλου
γεμισαν ερωτα οι μεγαλες γουρνες αγαθα σκυψανε τα ζωα μοσκαρια και αγελαδες σα να μη ητανε στον κοσμο πειρασμος κανενας και να μη ειχαν γινει ακομη τα μαχαιρια "Η ειρηνη θελει δυναμη να την αντεξεις" ειπε
και στροφη γυρω του κανοντας μ'
ανοιχτες παλαμες εσπειρεφλομους κροκους καμπανουλες
ολων των ειδων της γης τ'αστερια
τρυπημενα στο ενα φυλλο τους για σημειο καταγωγηςκαι υπεροχή και δυναμη

ΑΥΤΟΣ

ο κοσμος ο μικρος ο μεγας!ΑΛΛΑ ΠΡΙΝ ακουσω αγερα ή μουσικηπου κινουσα σε ξαγναντο να βγω(μιαν απεραντη κοκκινη αμμο ανεβαιναμε τη φτερνα μου σβηνοντας την Ιστορια)
παλευα τα σεντονια Ηταν αυτο που γυρευακαι αθωο και ριγηλο σαν αμπελωνας και βαθυ και αχαραγο σαν η αλλη οψη τ' ουρανου
Κατι λιγο ψυχης μεσα στην αργιλλο
Τοτε ειπε και γεννηθηκεν η θαλασσα

και ειδα και θαυμασα

Και στη μεση της εσπειρε κοσμους μικρους κατ'

εικονα και ομοιωση μου:Ιπποι πετρινοι με τη χαιτη ορθηκαι γαληνιοι αμφορεις

και λοξες δελφινιων ραχες

η Ιος η Σικινος η Σεριφος η Μηλος

 "Καθε λεξη κι απο 'να χελιδονι

για να σου φερνει την ανοιξη μεσα στο θερος"

ειπεΚαι πολλα τα λιοδεντραπου να κρησαρουν7 στα χερια τους το φως
κι ελαφρο v' απλωνεται στον υπνο σου

 και πολλα τα τζιτζικια

που να μην τα νιωθεις

οπως δε νιωθεις το σφυγμο στο χερι σου

αλλα λιγο το νερο

για να το

'χεις Θεο και να κατεχεις τι σημαινει ο λογος τουκαι το δεντρο μοναχο του

χωρις κοπαδι

για να το κανεις φιλο σου

και να γνωριζεις τ'

ακριβο του τ' ονομαφτενο στα ποδια σου το χωμα

για να μην εχεις που ν'

απλωσεις ριζακαι να τραβας του βαθους ολοενα

και πλατυς επανου ο ουρανος

για να διαβαζεις μονος σου την απεραντοσυνη

ΑΥΤΟΣ

ο κοσμος ο μικρος, ο μεγας!"ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ αυτον αναγκη να τον βλεπεις και να τον λαβαινεις"ειπε:  Κοιταξε! Και τα ματια μου εριξαν τη σποραγρηγορωτερα τρεχοντας κι απο βροχη

τα χιλιαδες απατητα στρεμματα

Σπιθες ριζα μες το σκοτος πιανοντας και νερων άξαφνων πιδακες

Η σιγη που εκχερσωνα για ν'αποθεσω

γονους φθογγων και χρησμων φυτρα χρυσα

Το ξιναρι ακομη μες τα χερια μου

τα μεγαλα ειδα κοντοποδα φυτα,

γυριζοντας το προσωποάλλα υλακωντας άλλα βγαζοντας τη γλωσσα:
Να το σπαραγγι να ο ριθιοςνα το σγουρο περσεμολο το τζεντζεφυλλι και το πελαργονι ο στυφνος και το μαραθο Οι κρυφες συλλαβες οπου πασχιζα την ταυτοτητα μου ν' αρθρωσω
"Ευγε, μου ειπε, και αναγνωση γνωριζεις
και πολλα μελλει να μαθεις

αν το Ασημαντο εμβαθυνεις

Και μια μερα θα

'ρθει βοηθους ν' αποκτησειςΘυμησου:τον αγχεμαχο Ζεφυρο,
το ερεβοκτονο ροδι
τα φλεγομενα ωκυποδα φιλια"
Και ο λογος του χαθηκε σαν ευωδια
Η ωρα εννια χτυπησε περδικα τη βαθεια καρδια της ευφωνιας αλληλεγγυα σταθηκαν τα σπιτια και μικρα και τετραγωνα με καμάρα λευκη και λουλακί πορτοφυλλο Κατω απ' την κληματαρια
ωρες εκει ρεμβασα

με μικρα-μικρα τιτυβισματα

κοασμους,

τρυσμους, το μακρινο κουκουρισμα:Να το πιπινι να το λελεκι

να το γυφτοπουλι

ο νυχτοπατης και η νεροκοτα

ηταν και ο μπομπιρας εκει και το αλογακι

8 που λεν της ΠαναγιαςΗ στερια με τα σκελη μου γυμνα στον ηλιο

και παλι οι δυο θαλασσες

και η τριτη αναμεσα

- λεμονιες κιτριες μανταρινιες -και ο αλλος μαϊστρος με τ'
απανω του υψηλο μπογαζι9αλλοιωνοντας τ'οζονιο10 τ' ουρανου
Χαμηλα στων φυλλων τον πυθμενα

η τριβίδα η λεια

τ' αυτακια των ανθων
κι ο θαλλος ο αδημονωντας και ειναι

ΑΥΤΟΣ

ο κοσμος ο μικρος,

ο μεγαςΥστερα και το φλοισβο ενοησα και τον μακρυ ατελειωτο ψιθυρο των δεντρων

Ειδα πανω στο μολο αραδιασμενα τα κοκκινα σταμνια

και πιο σιμα στο ξυλινο παραθυροφυλλο

κει που κοιμομουνα με το

'να πλάιλαλησε πιο δυνατα ο βοριας

Και ειδα

Κορες ομορφες και γυμνες και λειες ωσαν το βοτσαλο

με το λιγο μαυρο στις κοχες των μηρων

και το πολυ και πλουσιο ανοιχτο στις ωμοπλατες

να φυσουν ορθιες μεσα στην Κοχυλα

και αλλες γραφοντας με κιμωλια

λογια παραξενα,

αινιγματικα:ΡΩΕΣ;
ΑΛΑΣΘΑΣ, ΑΡΙΜΝΑ,ΟΛΗΙΣ,
ΑΪΑΣΑΝΘΑ; ΥΕΛΤΗΣ11μικρες φωνες πουλιων και υακινθων

ή αλλα λογια του Ιουλιου

Σημαινοντας οι εντεκα

πεντε οργιες του βαθους

περκες γοβιοι σπαροι

με πελωρια σβαραχνα

12 και κοντες πρυμναιες ουρεςΑνεβαινοντας εβρισκα σπογγους
και σταυρους θαλασσης

και λιγνες αμιλητες ανεμωνες

και πιο ψηλα στα χειλη του νερου

πεταλιδες τριανταφυλλιες

και μισανοιχτες πίνες και αρμυρήθρες

"Ακριβα λογια, μου ειπε, ορκοι παλαιοιπου εσωσε ο Καιρος και η σιγουρη ακοη των μακρυνων ανεμων"
Και σιμα στο ξυλινο παραθυροφυλλοκει που κοιμομουνα με το να πλάι

δυνατα στο στηθος μου εσφιξα το μαξιλαρι

και τα ματια μου δακρυα γιοματα

Ημουν στον εκτο μηνα των ερωτων

και στα σπλαχνα μου σαλευε σπορος ακριβος

ΑΥΤΟΣ

ο κοσμος ο μικρος,

ο μεγας"ΑΛΛΑ ΠΡΩΤΑ θα δεις την ερημια και θα της δωσεις το δικο σου νοημα, ειπε
Πριν απο την καρδια σου'θα 'ναι αυτη
και μετα παλι αυτη θ' ακολουθησει
Τουτο μονο να ξερεις:
O,τι σωσεις μες στην αστραπη καθαρο στον αιωνα θα διαρκεσει"Και ψηλα πολυ πανω απ'τα κυματα
εστησε τα χωρια των βραχων

Εκει σκονη εφτανε ο αφρος

άπλερη γιδα ειδα να γλειφει τις ρωγμες

με το ματι λοξο και το λιγο κορμι σα χαλαζιας

Εζησα τις ακριδες και τη διψα και τα τραχια στις αρμοσιες τους δαχτυλα

χρονους τακτους οσους η Γνωση οριζει

Στα χαρτια σκυφτος και στα βιβλια τ'απυθμενα

με σκοινι λιανο κατεβαινοντας
νυχτες και νυχτες

το λευκο αναζητησα ως την υστατη ενταση

του Μαυρου Την ελπιδα ως τα δακρυα

Τη χαρα ως την ακρα απογνωση

Να σταλθει βοηθεια τοτε κριθηκε η στιγμηκαι ο κληρος επεσε στις βροχες κελαρυσανε ολη μερα ρυακια ετρεξα σαν τρελος στις πλαγιες εσχισα σχινο και πολυ μυρτο μες στη φουχτα μου εδωσα να δαγκασουνε οι πνοες "Η αγνοτητα, ειπε, ειναι αυτη
στις πλαγιες το ιδιο και στα σπλαχνα σου"
Και τα χερια του απλωσε οπως κανειγεροντας γνωστικος Θεος για να πλασει μαζι πηλο και ουρανοσυνη Λιγο μολις πυραχτωσε τις κορφες αλλ' αδαγκωτο πρασινο στις ρεματιες το χορτο καρφωσε
μεντα λεβαντα λουιζα

και μικρες πατημασιες αρνιων

ή αλλου παλι απο τα υψη πεφτοντας

οι ψιλες κλωστες το ασημι,

δροσερα μαλλια κοπελας που ειδα και που εποθησαΥπαρκτη γυναικα
"Η αγνοτητα, ειπε, ειναι αυτη"και γεματος λαχταρα χάιδεψα το σωμα

ιλια δοντια με δοντια· υστερα ενας μεσ στον αλλο

Τρικυμισα

οπως καβος πατησα βαθεια

που αερα πηρανε οι σπηλιες

Ηχω με το λευκο σανταλι περασε μια στιγμη

γοργα κατω απο τα νερα η ζαργανα

και ψηλα το λοφο εχοντας ποδι Και τον ηλιο κεφαλι κερασφορο13

ν' ανεβαινει Αβαδιστος ειδα Ο Μεγας Κριος
 

Και αυτος αληθεια που ημουνα Ο πλολλους αιωνες πριν

Ο ακομη χλωρος μες στην φωτια Ο ακοπος απ'

τον ουρανοψιθυρισε οταν ρωτησα:
-Τι το καλο; Τι το κακο;
-Ενα σημειο Ενα σημειο
και σ'
αυτο πανω ισορροπεις και υπαρχειςκι απ'αυτο πιο περα ταραχη και σκοτος
κι απ'
αυτο πιο πισω βρυγμος των αγγελων-Ενα σημειο Ενα σημειο
και σ'
αυτο μπορεις απεραντα να προχωρησειςή αλλιως τιποτε δεν υπαρχει πια

Και ο ζυγος που,

ανοιγοντας τα χερια μου, εμοιαζενα ζυγιαζει το φως και το ενστικτο ητανε

ΑΥΤΟΣ

ο κοσμος ο μικρος,

ο μεγας !
 

ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΙ ΩΡΕΣ γυριζαν οπως οι μερες

με πλατια μενεξεδενια φυλλα στο ρολόι του κηπου

Δειχτης ημουν εγω

Τριτη Τεταρτη Πεμπτη

ο Ιουνιος ο Ιουλιος ο Αυγουστος

Εδειχνα την αναγκη που μου ερχοταν άρμη

καταπροσωπο Εντομα κοριτσιων

Μακρινες αστεροπες της Ιριδας

-"Ολα τουτα καιρος της αθωοτηταςο καιρος του σκυμνου και του ροδαμου

ο πολυ πριν την αναγκη"

μου ειπεΚαι τον κινδυνο εσπρωξε με το'να δαχτυλο
Στην κορφη του καβου φορεσε μελανο φρυδι

Απο μερος αγνωστο φωσφορο εχυσε

"Για να βλεπεις, ειπε, απο μεσαστο κορμι σου φλεβες καλιο,μαγγανιο
και τ'αποτιτανωμενα

παλαια καταλοιπα του ερωτα"

Και πολυ τοτε σφιχθηκε η καρδια μουηταν το πρωτο τριξιμο του ξυλου μεσα μου
μιας νυχτος που εσιμωνε ισως
η φωνη του γκιωνη

καποιου που ειχε σκοτωθει

το αιμα γυριζοντας πανω στον κοσμο

Ειδα περα,

μακρια, στην ακρα της ψυχης μουμυστικα να διαβαινουνε

φαροι ψηλοι ξωμαχοι Στους γκρεμους τραβερσωμενα καστρα

T' αστρο της τραμουντανας Την αγια Μαρινα14 με τα δαιμονικα
Και πολυ πιο βαθια πισω απ'τα κυματα
στο Νησι με τους κολπους των Ελαιωνων15
Μια στιγμη μου εφανηκε θωρουσα Εκεινον

που το αιμα του εδωσε για να σαρκωθω

τον τραχυ του Αγιο16 δρομο ν' ανεβαινει

μια φοραν ακομη

Μια φοραν ακομη

στα νερα της Γερας ν'

ακουμουμπα τα δαχτυλακαι τα πεντε ν'
αναβουνε χωριαο Παπαδος ο Πλακαδος ο Παλαιοκηπος

ο Σκοπελος και ο Μεγαρος17

εξουσια και κληρος της γενιας μου.
"Αλλα τωρα, ειπε, η αλλη σου οψηαναγκη ν'ανεβει στο φως"
και πολυ πριν με το νου μου βαλω

ή σημαδι φωτιας ή σχημα ταφου

Κατα κει που δεν εσωνε κανεις να δει

με τα χερια εμπρος του

σκυβοντας

τα μεγαλα ετοιμασε Κενα στη γη

και στο σωμα του ανθρωπου:

το κενο του Θανατου για το βρεφος το ερχομενοτο κενο του φονικου για τη Δικαια κριση το κενο της Θυσιας για την ιση Ανταποδοση το κενο της Ψυχης για την Ευθυνη του Αλλου Και η Νυχτα πανσες παλιας πριονισμενης απο νοσταλγια Σεληνης με του ερημου μυλου τα χαλασματα και την ακακη ευωδια της κοπρου
πηρε μερος μεσα μου
Διαστασεις αλλαξε στα προσωπα,
μοιρασε αλλιως τα βαρη 

Το σκληρο μου σωμα ηταν η αγκυρα κατεβασμενη μεσα στους ανθρωπους

οπου ηχος αλλος κανεις

μονο γδουποι γοοι και κοπετοι

και ρωγμες επανω στην αναστροφη οψη

Ποιας φυλης ο γονος νά'μουν

τοτε μονο εννοησα

που η σκεψη του Αλλου

διαγωνια σαν ακμη γυαλιου

και Ορθον ως περα με χαραζε

Ειδα μεσα μου στα σπιτια καθαρα σαν να μην ηταν τοιχοι

με το λυχνο στο χερι να περνουν γεροντισσες

τα χαρακια στο μετωπο και στο ταβανι

και αλλοι νεοι με το μουστακι που εζωναν αρματα στη μεση τους

αμιλητοι

δυο δαχτυλα πανω στη λαβη

εδω και αιωνες.

"Βλεπεις, ειπε, ειναι οι Αλλοικαι δεν γινεται Αυτοι χωρις Εσενα

και δε γινεται μ'

Αυτους χωρις, ΕσυΒλεπεις,ειπε, ειναι οι Αλλοι
και αναγκη πασα να τους αντικρισεις

η μορφη σου αν θελεις ανεξαλειπτη να'ναι

και να μεινη αυτη.

Επειδη πολλοι φορουν το μελανο πουκαμισοκαι οι αλλοι μιλουν τη γλωσσα των χοιρογρυλλιων και ειναι οι Ωμοφαγοι και οι Αξεστοι του Νερου οι Σιτοφοβοι και οι Πελδινοι 18 και οι Νεοκονδορες
ορμαθος19 και αριθμος των ακρων του σταυρου
της Τετρακτιδος.

Αν αληθεια κρατησεις και τους αντικρισεις,
ειπε,η ζωη σου θ'

αποκτησει αιχμη και θα οδηγησεις, ειπεΟ καθεις και τα οπλα του,ειπε
Και αυτος αληθεια που ημουνα Ο πολλους αιωνες πριν

Ο ακομη χλωρος μες στη φωτια Ο ακοπος απ'

 τον ουρανοΠερασε μεσα μου Εγινε

αυτος που ειμαι

Η ωρα τρεις της νυχτας

λαλησε μακρια πανω απ'

τα παραπηγματαο πρωτος πετεινος

Ειδα για μια στιγμη τους Ορθιους Κιονες τη Μετωπη με τα Ζωα Δυνατα

και ανθρωπους φερνοντας Θεογνωσια

Πηρε οψη ο Ηλιος Ο Αρχαγγελος αει δεξια μου

ΑΥΤΟΣ εγω λοιπον

και ο κοσμος ο μικρος,ο μεγας

 

 

 

Αναφορές

1 Πολλες φορες, απ' τα νιατα μου με πολεμησαν αλλα δεν με νικησαν

2 Οι τρεις μοιρες. Κατα την ελληνικη μυθολογια ερχονται την τριτη

νυχτα μετα την γεννηση και λενε στον ανθρωπο το μελλον του

 

3 Πονος, λυπη

 

4 Κούλες: Πυργος (βενετσιανικος πυργος στο λιμανι του Ηρακλειου)

5 Βρυσες

 

6 Αρετη με τις τεσσερις ορθες γωνιες: υπονοει το απλο αρχιτεκτονικο

στυλ των νησιων

 

7 κοσκινιζουν

 

8 ειδος ακριδας που μοιαζει με αλογο, στην Μακεδονια λεγεται και

αλογακι του Χριστου

9 ρευμα αερος

 

10 δυσοσμο και δηλητηριωδες αεριο, δημιουργειται απο το οξυγονο

με την επιδραση του ηλιακου φωτος

 

11 Αναγραμμα-κρυπτογραφια των λεξεων: ΕΡΩΣ, ΘΑΛΑΣΣΑ,

ΜΑΡΙΝΑ,

 ΗΛΙΟΣ, ΑΘΑΝΑΣΙΑ, ΕΛΥΤΗΣ

 

12 βραγχια (αναπνευστικα οργανα των ψαριων)

 

13 με κερατα (κερας φερω)

 

14 Αγια Μαρινα: αγια της Λεσβου. Αγαπημενο ονομα του Ελυτη.

 

(ετυμολογικα: μάρε (λατ.) = θαλασσα). Ο ποιητης

εγραψε και το ποιημα:

Η Μαρινα των βραχων.

 

15 Εννοει την Λεσβο, πατριδα του ποιητη

 

16 Ο Αγιος Θεοδωρος της Λεσβου (ενας απο τους πιο νεους

αγιους της Ορθοδοξιας)

που θεωρειται κατα την λαϊκη

παραδοση και σαν προγονος του Ελυτη

17 Χωρια της Λεσβου (στον κολπο της Γερας)

 

18 πελδινός: σκουροχρωμος

19 σωρος

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ?