Καρυωτάκης - “Ανδρείκελα”,“ Οι στίχοι μου”

Κώστας Καρυωτάκης - Ανδρείκελα

Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη,

σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.

Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.

Άνθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.

Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό,

ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,

χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,

άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια.

Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά,

η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.

Άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά

όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.

Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.

Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,

ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός

πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα...

“Ελεγεία και Σάτιρες”, 1927

Μελοποιημένο απο Υπόγεια Ρεύματα:

Απαγγέλλει ο Μανώλης Αναγνωστάκης:

Κώστας Καρυωτάκης - Οι στίχοι μου

Δικά μου οι στίχοι, απ' το αίμα μου, παιδιά.

Μιλούνε, μα τα λόγια σαν κομμάτια

τα δίνω από την ίδια μου καρδιά,

σα δάκρυα τους τα δίνω από τα μάτια.

Πηγαίνουν με χαμόγελο πικρό,

αφού τη ζωήν ανιστορίζω τόσο.

Ήλιο και μέρα και ήλιο τους φορώ,

ζώνη να τα 'χουν όταν θα νυχτώσω.

Τον ουρανόν ορίζουν, τη γη.

Ομως ρωτιούνται ακόμα σαν τι λείπει

και πλήττουνε και λιώνουν πάντα οι γιοί

μητέρα που γνωρίσανε τη Λύπη.

Το γέλιο του απαλότερου σκοπού,

το πάθος μάταια χύνω του φλαούτου·

είμαι γι' αυτούς ανίδεος ρήγας που

έχασε την αγάπη του λαού του.

Κει ρεύουνε και σβήνουν και ποτέ

δεν παύουνε σιγά-σιγά να κλαίνε.

Αλλού κοιτώντας διάβαινε, Θνητέ·

Λήθη, το πλοίο σου φέρε μου να πλένε.

"Νηπενθή", 1921

Μελοποιημένο από τους Ωχρά Σπειροχαίτη: