Η Γενιά του '30 και δυο λόγια για τον μοντερνισμό και τον εσωτερικό μονόλογο.

Η Γενιά του ’30

Ο όρος "γενιά του '30" αναφέρεται στους λογοτέχνες που πρωτοεμφανίστηκαν στο λογοτεχνικό προσκήνιο την τελευταία δεκαετία του Μεσοπολέμου.

Οι λογοτέχνες της Γενιάς του ’30 έρεπαν προς τη μελέτη. Επηρεάστηκαν, μελέτησαν και ανταποκρίθηκαν άμεσα στα προερχόμενα από τη Δύση λογοτεχνικά κινήματα.

Αρνήθηκαν τις παραδοσιακές μορφές και προσπάθησαν να προσαρμόσουν τις καινούριες μορφές έκφρασης στην ελληνική γλώσσα και κοινωνία.

Αντιμετώπιζαν με υπευθυνότητα τα πνευματικά ζητήματα και προσπαθούν να χαράξουν νέους δρόμους.
Είχαν κριτικές ικανότητες και εξέδωσαν το περιοδικό ‘Νέα Γράμματα’ για να διατυπώνουν τις θεωρίες τους. Ο Μακρυγιάννης και ο Κάλβος, για παράγειγμα, αναγνωρίστηκαν ως αξίες και επιβλήθηκαν στα ελληνικά γράμματα από τους εκπροσώπους της γενιάς αυτής.
Πρώτες εκδηλώσεις την γενιάς αποτελούν :η έκδοση από τον Γιώργο Θεοτοκά του άτυπου μανιφεστου της Γενιάς, του δοκιμίου "Ελεύθερο πνεύμα" (1929), οι πρώτες εκδόσεις υπερρεαλιστικών ποιημάτων από τον Νικήτα Ράντο και τον Θοδωρή Ντόρρο και η η έκδοση από τον Σεφέρη της ποιητικής συλλογής "Στροφή" (1931), την οποία χαρακτήρισε ο Πάλαμας (ως κριτικός) "στροφή για την ελληνική λογοτεχνία".
Χαρακτηριστικό των εκπροσώπων της γενιάς αυτής είναι ότι οι περισσότεροι έζησαν και δημιούργησαν πολλά χρόνια, ως τις αρχές της δεκαετίας του '90 οι τελευταίοι.

Ποίηση

Μέσα σε δέκα χρόνια πρωτοεμφανίστηκαν: Δυο βραβευθέντες με Νόμπελ ποιητές, ένας πολυβραβευμένος ποιητής της Αριστεράς, δυο μέιζονες υπερρεαλιστές ποιητές(ο ένας και ζωγράφος), ένας μεγάλος ποιητής που πέθανε εξαιρετικά νωρίς, ένας ακόμα σημαντικός ποιητής, ένας πολυμελοποιημένος ποιητής που η χρήση των παραδοσιακών μεθόδων πάνω στα εξωτικά και φαινομενικά θαλασσινά θέματα της ποίησης του τον καθιστούν ιδιαίτερα σύγχρονο, ένας ακόμη που εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο Έλληνα στιχουργό.

Η Γενιά του '30:

Ανανέωσε την ελληνική ποίηση.

Επηρεάστηκε από τον μοντερνισμό, τον υπερρεαλισμό και τον συμβολισμό.

Η ελληνική ποίηση συνδιαλέγεται ταυτόχρονα και δημιουργικά και με την ελληνική συλλογική μνήμη(από την αρχαιότητα ως σήμερα ) και με τη δυτική λογοτεχνία και τις εκφραστκές αναζητήσεις της, χωρίς να ασθάνεται συμπλέγματα κατωτερότητας απέναντί σε τίποτα από τα δύο
Η αλλαγή σηματοδοτήθηκε με την έκδοση από το Σεφέρη της συλλογής ‘Στροφή’.
Θεωρείται πως η εμφάνιση του Σεφέρη και ο υπερρεαλισμός έβγαλαν την ποίηση από τέλμα τη παραδοσιακής γραφής και την απάλλαξαν από τους μιμητές του Καρυωτάκη ( ο ίδιος βέβαια υπήρξε άμοιρος οποιαδήποτε κατηγορίας βαραίνει τους μιμητές του, όντας ήδη νεκρός, συνεπής στο κλίμα της ποίησης του ) και του Παλαμά (ο οποίος, προς τιμήν του, ως κριτικός αναγνώρισε πρώτος την αξία και τη σημασία των νέων ποιητών, όπως είδαμε. Παραταύτα, δεν μπορεί να παραγνωρίσει κανείς το αμφίσημο αλλά και αμφίθυμο της φράσης με την οποία χαιρέτισε την εμφάνιση του Ρίτσου: "Να παραμερίσουμε, ποιητή, να περάσεις...").
Χρησιμοποιούν ελεύθερο στίχο και μορφή (η χρήση παραδοσιακών μορφών στιχουργίας, όταν εμφανίζεται, είναι πλέον εκφραστκή επιλογή), και λέξεις του καθημερινού λεξιλογίου.

Στα ποιήματα τους δεν υπάρχει λογική αλληλουχία, βασίζονται σε μια συνειρμική σύνδεση των νοημάτων.

Είναι εξαιρετικά σημαντκή η συμβολή τους στην ανανέωση και στην επανοριοθέτηση της νεοελλήνικής λογοτεχνίας. Από την άλλη, βέβαια, η ποίηση εκ τότε σταμάτησε να γίνεται εύκολα αντιληπτή από τις μάζες και βρίσκεται στον διακρή κίνδυνο να γίνει μια ελιτίστική διαδικασία που αφορά τους "διαννοούμενους".