Σκαρίμπας

«ΤΑ ΓΥΡΙΖΩ ΑΝΑΠΟΔΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝΕ ΟΡΘΙΑ»

Σε αυτή τη φράση του Σκαρίμπα αποτυπώνεται η σουρεαλιστική ταυτότητα της ύπαρξής του και η επίμονη, εμμονική του εχθρότητα προς τη συμβατικότητα. Θυμόσοφος, οργισμένος, είρωνας, ανήσυχος, απροσκύνητος μέχρι την τελευταία στιγμή του, έγινε η φωνή τού κάθε ανθρώπου και ανάλογα με τις εποχές και τις συγκυρίες, λατρεύτηκε (στη δικτατορία), διαβάστηκε πολύ (στη μεταπολίτευση), ξεχάστηκε (τις τελευταίες δεκαετίες), αλλά παρέμεινε γοητευτικός και συγκινητικός για όσους απολαμβάνουν το χιούμορ και την ανελέητη γλώσσα του...


Ο Θάνος Ανεστόπουλος μελοποιεί Γιάννη Σκαρίμπα.
                                             


ΕΤΙ ΔΕΟΜΑΙ ΣΟΥ

Κύριε, είμαι ένας άθεος! Και είμαι αδερφός
του χαρτοπαίχτη, του μπεκρή. Και σάρκα έχω και αίμα.
Κι όπως εχώρισες εσύ τα σκότη από το φως
έτσι χωρίζω κι αγαπώ-απ΄ το σωστό-το ψέμα.
Το κρίμα θέλω! Είν' όμορφη η αμαρτία. Πολύ
εσύ με θέλησες αγνόν-δεν είμαι, οι άλλοι, οι άλλοι,
οι εκπεσμένοι, οι αμαρτωλοί. Οι μούργοι-κι είν' πολλοί-
τι τάχα λεν; κι είναι αδερφοί. Τι ξέρουν; Κι είν 'μεγάλοι.
Και είμαι, Κύριε, άθεος. Και το κακό αγαπώ.
Κι εμέ μ' αρέσει η ζαβολιά, η γυναίκα του κοντά μου,
τόσο, που ακόμα το φονιά-ανάγκη να το πω;-
τον έχεις κάμει όμοιον μου κι οστό απ' τα οστά μου.
Κι είμ' άθεος! Καρδίας συ που ετάζεις και νεφρούς,
πρόσεχε: αγαπώ πολύ τα «πλήθη αμαρτιών μου».
Συ που νεφέλας ανιστάς και ξαναζείς νεκρούς,
-στ' άνθισμα είμαι των παθών-τα αίσχη πλήθυνόν μου!...


Ο Σκαρίμπας, λίγο πριν "αποδημήσει εις Κύριον" - (την 21 Ιανουαρίου 1984) πλήρης ημερών (ενενηκοντούτης ήδη) - δήλωνε εμφαντικά :
 "Εγώ..., δεν μετάλαβα για να καλοπιάσω το Θεό, μη και με ρίξει στο κολαστήρι του ... Εγώ, να το ξέρετε, το Θεό δεν τον φοβάμαι, γιατ' είναι φίλος μου. Τόσην ώρα συνομιλώ μαζί του, μ' ακούει και τον ακούω .... Τα πάμε μια χαρά ..."
"..Εκεί, προς τις γραμμές του νότιου απείρου περήφανο ως λικνίζονταν το πλοίο με δυο γλαρά φουγάρα και ονείρου φώτα χρυσά - η κυρία μ' ένα βιβλίο στο χέρι, έστεκε και θεωρούσε πέρα μακριά, τα χάη..."

Μουσική: Σαράντης Κασσάρας
Ερμηνεία : Γιάννης Θωμόπουλος
Ποίηση : Γιάννης Σκαρίμπας

Ώρα καλή στου απείρου την καρδία
γλάρε µου βραδινέ πού Φεύγεις- πλοίο,
µετά από σένα ή νύχτα, ή σιγαλιά, 
ή κάµαρα µου, Ένα Φωσάκι, ένα βιβλίο. 

Πηγαίνεις σύ ... Εγώ έκπεσµένο αλαργινό 
αδέλφι σου νοσταλγικό εδώ μένω
ένα βιβλίο, Ένα φωσάκι- και πονώ- 
µια καµαρούλα- αδέλφι µου υψωμένο. 

Κι όλο πετάς. Ώρα καλή κι έχω δουλειά 
στο χώμα δώ πού βρέθηκαν οι καηµοί µου,
άσπρα να κάµω τα χρυσά µου τα µαλλιά
κι ύστερα να λυγίσω το κορµί µου. 

Kι' από άκοντα (µην απορείς και µη ρωτάς)
σιγανά φύγω έχω δουλειά γλάρε µου - πλοίο
ενα βραδάκι που λευκός συ θα πετάς 
σαν να 'σαι το ανοιγμένο µου βιβλίο ... 

* Τό τελευταίο Τετράστιχο Γράφτηκε από τον
ποιητή ατή Χαλκίδα το 1975.

Σαράντης Κασσάρας-Γιάννης Σκαρίμπας Commedia Dell' Arte
                       

Τραγουδά ο Γιάννης Θωμόπουλος από τον δίσκο του 1986 "Αφορισμοί".

Με έργα του Honoré Daumier