ΠΛΑΤΕΙΑ-ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ Νο 2

Ακριβές Αντίγραφο από το πρωτότυπο ανωνύμου




Αυλιώτες 25 Ιουλίου 1966

Δωρεά πλατείας ποιητού Χρυσάνθου Μιχαλά, συμβόλαιο δεύτερο.



Ύστερα από μεγάλες προσπάθειες του ποιητή Παναγή Μονομερίδα και της τότε τριμελούς επιτροπής της 15ης Αυγούστου, ημέρα της Παναγίας, έγινε μεγάλο λαϊκό πανηγύρι, στην τότε χαρισμένη μισή πλατεία ποιητού Χρυσάνθου Μιχαλά .

Όλος ο λαός των Αυλιωτών, παρευρισκόταν εκεί , και τον αντάμειψαν.

Ακόμα και από τα γύρω χωριά ήτανε παρώντες . Ως και το ιστορικό πανηγύρι στα Βασιλικά , διελύθη.

Τότε ο ποιητής είδε ότι ο κόσμος δεν χωρούσε στη μισή πλατεία, και με την συνεργασία Παναγή Μονομερίδα και της κυρίας του Άντζελας Μονομερίδα και της τριμελούς επιτροπής, κάλεσαν το συμβολαιογράφο Αγίων Δούλων , κ. Θανάση Σπίγγο.

Και έγγραψε και το υπόλοιπό του οικόπεδο , κι έτσι ο παντεθνικός μας ποιητής, κ. Χρύσανθος Μιχαλάς, αξιοποίησε το χωριό του .



Αχαριστία πρώτη.

Ύστερα από σύσκεψη της τότε τριμελούς επιτροπής αποφασίστηκαν τα ακόλουθα:

Όλα τα υπόλοιπα χτήματα του ποιητού Χρυσάνθου Μιχαλά συν και το σπίτι του γράφτηκαν στους ανηψιούς του στα Κανάλια. Αυτοί όμως για ένα μεγάλο ευχαριστώ, κήρυξαν ανένδοτο αγώνα ενάντια στην Κοινότητα Αυλιωτών και με δικαστικά μέσα .

Όλα όμως έπεσαν στο καλάθι των αχρήστων . ακόμη κατάφεραν και το μεγάλο μας ευεργέτη κι έγραφε ποιήματα ενάντια στη κοινότητα Αυλιωτών . αποστέλλουμε ένα.

Αχαριστία Β΄

Πέρασαν από τότε κάμποσα χρόνια, κι η ζωή κυλούσε αρμονικά.

Το πανηγύρι γινόταν κάθε χρόνο το Δεκαπενταύγουστο. (στη πλατεία)

Κι όλος ο λαός ευγνωμονούσε τον μεγάλο δωρητή.

Έως να έρθη στους Αυλιώτες κάποιος ιερέας ,τύπου Καντάφι, όπου λειτουργεί και σήμερα και να πάρει τη μεγάλη εκδήλωση της πλατείας αλλού.

Και η ζωή συνεχίζεται.

Καμαρώστε τον

Υπογράφουμε όλοι χαρωποί

Η επιτροπή

Μ.Χ.Κ.

ΠΛΑΤΕΙΑ Νο 3

 "ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ" ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΧΑΡΤΟΥΜΠΑ-ΜΟΝΟΜΕΡΙΔΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΣΗ Ο ΜΙΧΑΛΑΣ.

ΜΙΑ ΕΚΔΟΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑ "ΑΦΟΡΕΣΜΟΣ"

Γιατί ονομάστηκε έτσι ο αφορεσμός



Σας μεταφέρω ακριβώς όπως μου παρέδωσε γραπτώς φίλος που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του την ιστορία της ονοματοδοσίας του αφορεσμού , διατηρώντας συντακτικό και γραμματική. Και ο οποίος στηρίζεται σε γραπτή μαρτυρία του πατέρα του.

« Να γιατί έγινε παλληά ο Αφορεσμός πριν από 162 χρόνια (1849).

Στους Αυλιώτες την πέτρινη εκείνη παλληά εποχή, όλος ο λαός των Αυλιωτών, στερούνταν ακόμη και για ένα κομμάτι ψωμί. Κάποιος όμως συχωριανός μας με το επώνυμο (………..) με πολυμελή οικογένεια , με εννηά παιδιά , έξι αγόρια και τρία κορίτσια. Και για να μην πεθάνη της πείνας, η οικογένειά του, πήγε επάνω στην εκκλησία , των Ταξιαρχών , και έκλεψε το κουτί, με όσα χρήματα υπήρχαν μέσα, Πράγματι γλύτωσε η οικογένειά του από πείνα. Μα παρά λίγο να μη τη γλυτώση αυτός.

Σαν τόμαθε ο τότε Μητροπολίτης Κέρκυρας , και Παξών, κάλεσε όλους τους ιερείς της περιφέρειας και όλο το χωριό των Αυλιωτών κάτω από το σπίτι του Νικόλαου Λαμπίρη, για να του γίνη αφορεσμός (σ.σ. του κλέφτη).

Όλοι οι ιερείς με τα ράσα ανάποδα και με κεριά μαύρα, όπου έσταζαν κάτω στη γη έλεγε ο τότε κλήρος : όπως λυώνη το κερί, έτσι να λειώση και το σώμα αυτού, που έκλεψε το κουτί του Αγίου.

Όμως ο φουκαράς (………) από τη μεγάλη του τρομάρα, εβρισκώτανε στην απέναντι βουνοπλαγιά, (Κοντοπούλα).

Μ΄ ένα χωνί μεγάλο στο χέρι, προφανώς να απαντήσει , για να ακουστεί.

Σαν είδε όμως όλα αυτά που γινώταν φοβήθηκε πολύ και φωνάζη με το χωνί :

- Σταματήστεεεεε !!! Εγώωωω Είμαιιιι!!!!

Πραγματικά σταμάτησε ο αφορεσμός . Πήγε και αυτός εκεί, και κανόνησαν, να πληρώση τα κλεμμένα με δόσεις.

Και ζήσανε όλοι καλά και ΄μεις καλλύτερα.» .-



Δ.Χ.Μ.





Σ.Σ.

Έκτοτε κάθε Νια Τρίτη που γίνεται λειτανεία στο χωριό, όταν φτάνει στο σημείο αυτό , γίνεται δέηση, σε ανάμνηση του γεγονότος για τον καθαγιασμό του σημείου.

Και μετά λένε τους καρναβαλιστές παγανιστές.

ΚΑΤΣΙΚΟΥΡΗΣ-ΑΓΡΑΦΟΙ 06-03-2011

ΜΝΗΜΕΣ -ΤΥΡΙΝΕΣ ΒΡΑΔΥ 2011-ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΡΑΦΟΥΣ-Ο ΚΑΤΣΙΚΟΥΡΗΣ 88 ΧΡΟΝΩΝ ΠΑΙΖΕΙ ΒΙΟΛΙ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         

ΠΛΑΤΕΙΑ Νο 2

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ Ν. 2

Δεκαετία του ΄60. Αυλιώτες, πανηγύρι τση Νιας Τρίτης και ο φόρος (πλατεία) του χωριού έχει γεμίσει ασφυκτικά από κόσμο.

(φόρος υπήρχε: Α. ανάμεσα από του Τσάντου του Κλητήρα και του Πελοπίδα του Αντάρτη, χώρος που καταπατήθηκε κατά την διάρκεια της επταετίας, Β. στον Αφορεσμό, Γ. στου Μπακαλάρου, διασταύρωση Αγ. Στεφάνου.)

Όλοι παρόντες νέοι, γέροι, γυναίκες και παιδιά  και η καμόρα του χωριού, η νεολαία του δηλαδή και καμία σχέση με την ιταλική καμόρα εκτός από την περιπαικτική διάθεση για πλάκες (χωρατά) που έπαιρναν σάρκα και οστά εν ριπή οφθαλμού.  Παρόν και ο λαϊκός ποιητής του χωριού Χρύσανθος Μιχαλάς.

-                                 « Χρύσανθε τα βλέπεις που στα λέγαμε, δεν χωράει, όλος ο κόσμος στριμωγμένος, δεν μπορείς  ούτε να γύρεις».

-                                 «μωρέ το βλέπω μα τι να κάνω;»

-                                 « τι να κάνεις δεν στάπε και ο θαυμαστής σου ο ποιητής Μονομερίδας από την Βουδαπέστη; Άμα θέλεις όλοι να σε θυμούνται και να σε δοξάζουν εις τον αιώνα τον άπαντα πρέπει να δώσεις ένα κομμάτι από το χωράφι σου κάτω από το μουράγιο για να γίνει η πλατεία του χωριού, παιδιά σκυλιά δεν έχεις, τι θα τα κάνεις τώρα που γερνάς; Δώσε το για πλατεία και όλο το χωριό θα σε έχει για Θεό.  Άσε που έτσι θα μπεις και στο μάτι αυτού του ανυπόληπτου ψευτοποιητή Χαρτούμπα που όλο σε βρίζει και σε υποτιμάει, ότι δεν αξίζεις καθόλου και είσαι για κλάματα».

-                                 «Α! Έτσι λέει, καλά κάτσε και θα δείς, τώρα πάω στου Παπαλωνίδη να τα κουβεντιάσω με τον Σπύρο και θα δούμε».

Το ίδιο βράδυ στο μαγαζί τση κολούς  (Σπυρίτση) ο ραδιοφωνικός σταθμός  Βουδαπέστης με το χαρακτηριστικό του σήμα ανακοινώνει τον ποιητή Παναγή Μονομερίδα που μεταξύ άλλων πλέκει και το εγκώμιο του δοξασμένου ποιητή της λαϊκή ποιήσεως Χρύσανθου Μιχαλά. Που αν θέλει όλοι να τον υμνούνε και να μπει στο πάνθεον των ποιητών πρέπει οπωσδήποτε, όπως και τόσοι άλλοι μεγάλοι ποιητές, να χαρίσει κάτι στην κοινότητα που διαμένει, ώστε το όνομά του να μείνει αθάνατο κλπ.

Όλοι πιστεύουν ότι η εκπομπή που ακούνε από το ραδιόφωνο είναι αυθεντική.(Δύο ράδια είχε όλο κι όλο το χωριό)

Οι δημιουργοί της γραμμένης πομπίνας  τρέχουν με το  κασετόφωνο από τις αποτιλιές για να προλάβουν και να επαναλάβουν το ίδιο και στου Κολόμπου για τους άπιστους θωμάδες που πάνε εκεί για να ακούσουν τις ειδήσεις.

Η ιστορία επαναλήφθηκε με πολλές παραλλαγές ώσπου εντός εξαμήνου ο Μιχαλάς έγραψε σε πρώτη φάση την μισή σημερινή πλατεία και την επόμενη χρονιά την υπόλοιπη.

Αυτά για να μάθει  ο «άχρηστος, πλανόδιος ψευτοποιητής Διοκλητιανός Χαρτούμπας» να  βρίζει ασύστολα  και να αποκαλεί τον παντεθνικό μας ποιητή Χρύσανθο Μιχαλά  «φουκαρά, Καρβουνιέρη, οδοκαθαριστή».

ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΚΗ ΓΩΝΙΑ

Με κατέπληξε το άρθρο που διάβασα από τον ιερέα του χωριού μας όσον αφoρά τις καρναβαλικές εκδηλώσεις. http://www.enoriakigonia.blogspot.com/.  Από ένα παπά όπως αυτόν, νεότατο και ‘διαβασμένο’, θα περίμενε κανείς να βλέπει τα πράγματα πιο πλατιά με μεγαλύτερη ανεκτικότητα και κατανόηση. Ούτε λίγο ούτε πολύ κατονόμασε τους συμμετέχοντες στο καρναβάλι  όργανα του σατανά , άθεους και  εν δυνάμει κακοποιούς .

Σύμφωνα με αυτόν η συντριπτική πλειοψηφία των συγχωριανών μας είναι εχθροί της εκκλησίας και βιώνουν  την  ‘εσχάτη πνευματική κατάπτωση’.          ( Μέσα σ’ αυτούς. πολλοί από τους επιτρόπους που αυτός διάλεξε για να διαχειρίζονται τα της εκκλησίας η ακόμη και μέλη της ίδιας της οικογενείας του).

Θέλοντας να καταδικάσει τα ‘οργιώδη βακχικά σκιρτήματα’ του καρναβαλιού παρουσιάζει αποσπάσματα από ιερά κείμενα του 5^ου αιώνα μ.Χ.,  όταν οι νεοχριστιανοι έπρεπε να προσηλυτίσουν τους ειδωλολάτρες . και να τους  αποκόψουν από τις παλιές  ιεροτελεστίες προς τους τότε θεούς τους.  Γι’ αυτόν  η ελληνική παράδοση  που υπάρχει όσο υπάρχουν οι Έλληνες, είναι κατάλοιπα μιας άλλης θρησκείας , ενός άλλου λαού ,ενός άλλου πολιτισμού.   Διασκέδαση  και  ψυχαγωγία είναι να υμνούμε τον Κύριο και να προσευχόμαστε για την άλλη ζωή, την μετά θάνατο.

Σύμφωνα λοιπόν με το Παπασπύρο αυτό που θα μας σώσει από το σύγχρονο κατακλυσμό είναι ν’ ακούσουμε τα κελεύσματα της εκκλησίας (κατά προτίμηση της δικιάς του ενορίας της Παναγίας της Οδηγήτριας), τους νόμους της (όσους αρέσουν σ’ αυτόν ) και τη διδασκαλία της,( ότι πει αυτός δηλαδή, από άμβωνος χωρίς αντίλογο, και για εμπέδωση με τη χρήση μεγαφώνων έξω από την εκκλησία λες και είμαστε μουσουλμάνοι και μας καλεί ο χότζας ).

Ο Παπασπύρος πρέπει να καταλάβει ότι εχθροί της εκκλησίας δεν είναι οι εκδηλώσεις , οι διαδηλώσεις η οι δηλώσεις του λαού, εχθροί γίνονται οι διάφοροι ιεροκήρυκες που χειρίζονται την εκκλησία λες και είναι τσιφλίκι τους με αδιαφάνεια, κουτοπονηριά  και μέσο ικανοποίησης όλων των  παιδικών τους συμπλεγμάτων.

Για όλους τους πιστούς παραθέτω ένα κείμενο που βρήκα ενός άλλου ιερέως  από την Τρίπολη που βλέπει τα πράγματα κάπως αλλιώς:

…………………

<<Παλαιότερα, αλλά και σήμερα, τον εορταστικό τόνο της ημέρας της αποκριάς έδιναν και δίνουν οι παρέες των μεταμφιεσμένων, των μασκαράδων όπως ο Λαός μας τους αποκαλεί, που κυκλοφορούν στους δρόμους και γυρίζουν από το πρωί μέχρι τις νυχτερινές ώρες στις γειτονιές τραγουδώντας διάφορα τραγούδια.

Αυτού του είδους όμως οι καρναβαλικές εκδηλώσεις άλλαξαν κατά μικρό ή μεγάλο βαθμό με το πέρασμα του χρόνου, έτσι, ώστε σήμερα πλέον το καρναβάλι να ξεκινά κάθε χρόνο από τοπικές κοινωνίες ανά την Ελληνική Επικράτεια, με πρωτοβουλία των Δήμων και των Κοινοτήτων, με πανομοιότυπες τυποποιημένες εορταστικές εκδηλώσεις, αποκριάτικες στολές και άρματα. Το αποτέλεσμα είναι να χάνεται η παλαιά εορταστική αίγλη της αποκριάς που ήταν αυθόρμητη, ξεχωριστή, μα πάνω από όλα χαρακτηριζόταν από ελληνικό πνεύμα και όχι από ξενόφερτα άτοπα και άκαιρα πρότυπα της Βραζιλίας ή από όπου αλλού.

Η αποκριά είναι στενά συνυφασμένη με την πολιτισμική κληρονομιά κάθε περιοχής της Ελλάδος. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα γίνεται προσπάθεια να αναβιώσουν παραδοσιακά ήθη και έθιμα αποκριάτικα ή της Τσικνοπέμπτης, σε πολλά μέρη της χώρας. Στην Τρίπολη και ιδιαιτέρως στην περιφέρεια και τα χωριά μας, την Τσικνοπέμπτη σφάζουν οι χριστιανοί μας τα μανάρια τους, τα αρνιά τους, ή ακόμη περισσότερο τα χοιρινά από τα οποία φτιάχνονται πολλών λογιών εκλεκτοί μεζέδες: όπως η πηχτή, οι τσιγαρίδες, τα λουκάνικα, το παστό και άλλα. Τα δημοτικά τραγούδια ακούγονται σε κάθε γωνία της περιφέρειάς μας ενώ όλες οι γειτονιές είναι πνιγμένες ολημερίς από την Τσίκνα. >>

Καλή και Ευλογημένη Σαρακοστή.

    + Ιερεύς Ιωάννης                                                                                                                                      Σουρλίγγας