MIA MΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Πύξια, δήξια, τελέσια

Θα θελα να σας πώ μια μικρή ιστοριούλα όπως μου την ανέφερε ο φίλος Γιάννης Κολομπούρης, θέλοντας να δείξω πως οι παλιότεροι μιλούσαν στην καθημερινότητα τους χρησιμοποιώντας ομηρικές λέξεις, δίχως να ‘ναι γραμματιζούμενοι.
Ζούσε λοιπόν στον Μπόρο η Κατερίνα του Λεωνίδα του Σπυρουλή και μια μέρα που πήγε στην μάνα του την Πιπίνα για να πάρει φωτιά φαίνονταν πολύ στενοχωρημένη. τηνε ρώτησε λοιπόν η Πιπίνα τι έχει και είναι έτσι;
- Πήγα που λες Πιπίνα μου σήμερα με τσι πρατίνες μου τσου Μαγγάνους, στο χωράφι μου για να βοσκήσουν, κι αυτές οι αθεόφοβες ανέβηκαν την αποτιλλιά και πήγανε τση αδελφής μου τση Κάντερνας. και αυτή αρχίνησε τσι φωνές, και τόσο με φοφέρισε που μ'είπε πύξια, δήξια, τελέσια και θα μ'αγκουζάρει κιόλας, γι αυτό με βλέπεις έτσι.
Αποτιλλιά= μικρός χωμάτινος γκρεμός έως 1-1,5 μ.
πύξια= πύξ >πυγμαχία> γρονθοκόπημα
δήξια= δήγμα, κέντρισμα, σούβλισμα
τελέσια= τελείωμα, θανάτωμα
αγκουζάρω(ιταλ)= μηνύω