Αντρέ Μπρετόν
ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΝΟΙΞΕΤΕ
Τα τετράγωνα του αέρος σπάζουν με τη σειρά τους
Από καιρό πια δεν υπάρχουν καθρέφτες
Και οι γυναίκες καμώνονται μέρα και νύχτα πως δεν είναι
τόσο ωραίες
Όταν πλησιάζουν τα πουλιά που πρόκειται να καθίσουν στον
ώμο τους
Γέρνουν πίσω το κεφάλι απαλά χωρίς να κλείσουν τα μάτια
Το παρκέτο και τα έπιπλα στάζουν αίμα
Μια αράχνη στέκει στο κυανό της δίχτυ επάνω σ’ ένα άδειο
πτώμα
Παιδιά κρατώντας ένα φανάρι προχωρούν μέσα στα άλση
Ζητούν από τα φύλλα τον ίσκιο των λιμνών
Μα οι σιωπηλές λίμνες ασκούν μεγάλη έλξη
Τώρα πια δεν φαίνεται στην επιφάνεια παρά ένα μικρό
φανάρι που χαμηλώνει
Στις τρεις πόρτες του σπιτιού είναι καρφωμένες τρεις άσπρες
κουκουβάγιες
Την ανάμνησιν των ερώτων της ώρας
Η άκρη των φτερών τους είναι χρυσωμένη σαν τις χάρτινες
κορώνες που πέφτουν στροβιλιζόμενες από τα νεκρά
δένδρα
Η φωνή αυτών των μελετών βάζει γαϊδουράγκαθα στα χείλη
Κάτω από το χιόνι το αλεξικέραυνο γοητεύει τα γεράκια.
μτφρ. Ανδρέας Εμπειρίκος
ΑΝΤΡΕ ΜΠΡΕΤΟΝ
(Αποσπάσματα)
''Ελευθερία είναι να συντρίβεις ασταμάτητα τα δεσμά σου: ακόμα για να'ναι αυτή η συντριβή δυνατή, σταθερά δυνατή, πρέπει οι αλυσίδες να μη μας τσακίζουν,όπως κάνουν με πολλούς''.
''Αλλά κατά τη γνώμη μου, όλοι οι εγκλεισμοί είναι αυθαίρετοι. Συνεχίζω να μην βλέπω γιατί θα στερούσαμε έναν άνθρωπο από την ελευθερία του. Έκλεισαν τον Sade,έκλεισαν τον Nietzsche, έκλεισαν τον Baudelaire''..
''Ξέρω πως αν ήμουν τρελός και έγκλειστος πριν από λίγες μέρες, θα εκμεταλλευόμουνα κάποια στιγμή υφέσεως στο παραλήρημά μου για να σκοτώσω εν ψυχρώ έναν από δαύτους, κατά προτίμησιν το γιατρό, που θα μου πεφτε στα χέρια. Το κέρδος μου θα΄ταν να΄χω τουλάχιστον όπως οι μανιακοί, μια θέση μόνος μου σ΄ένα διαμέρισμα.Ίσως να μ'άφηναν ήσυχο''.
Αναρτήθηκε από Θανάσης Αθανάσιος στις 4:32 μ.μ. 0 σχόλια
Ετικέτες μπρετόν
Ανδρέας Μπρετόν!!
''Αυτό το δαντελωτό χόρτο είναι καμωμένο από χίλιες αξεδιάλυτες αόρατες συνδέσεις,
που βρέθηκαν να συνενώνουν το νευρικό σου σύστημα με το δικό μου
μέσα στη βαθειά νύχτα της γνώσης''...
''Επειδή είσαι μοναδική για μένα δεν μπορείς να πάψεις να είσαι πάντα μια άλλη,
μια άλλη συ η ίδια.
Μέσα από την ποικιλία αυτών των ασύλληπτων λουλουδιών, εκεί κάτω, εσένα που μεταβάλλεσαι
εσένα αγαπώ με κόκκινο πουκάμισο, γυμνή, με γκρίζο πουκάμισο''.
''Σ' αγαπώ ώσπου χάνομαι μες στην ψευδαίσθηση ότι ένα παράθυρο πολύ θαμπό
ή πολύ διαφανές λειτουργεί σ'ένα πέταλο της τάτουλας,
ότι είμαι μόνος εδώ κάτω από το δέντρο και ότι σ'ένα νεύμα που περιμένω εξαίρετα θα έρθω να σε συναντήσω μέσα στο μοιραίο και γοητευτικό λουλούδι''.
''Μαύρη άμμος, άμμος της νύχτας που διαρρέεις τόσο πολύ πιο γρήγορα
από το φέγγος, δεν μπόρεσα να εμποδίσω τον εαυτό μου να τρέμει όταν μου εμπιστεύθηκαν
τη μυστηριώδη δυνατότητα να σε κάνω να γλιστράς ανάμεσα από τα δάχτυλά μου''.
''Οι αρραβωνιαστικές λάμπαν στα παράθυρα, φωτισμένες από ένα μόνο αδιάκριτο κλαδί,και οι φωνές τους, όπως εναλλάσσονταν με τις φωνές των παλληκαριών που τάκαιγε κάτω ο πόθος για κείνες, ανακάτευαν στα ξέφρενα αρώματα της νύχτας του Μάη
έναν ανησυχητικό ψίθυρο, ιλιγγιώδη σαν κι αυτόν που μπορεί να φανερώσει το πλησίασμα της Σφίγγας πάνω στο μετάξι των ερήμων''.
''..Τα μαλλιά της, βροχή φωτεινή πάνω σ΄ανθισμένες καστανιές....''
''Η ομορφιά δεν είναι ούτε δυναμική ούτε στατική.Η καρδιά του ανθρώπου, ωραία σαν σεισμογράφος.Βασιλεία της σιωπής.....Η ομορφιά θα είναι ΣΠΑΣΜΩΔΙΚΗ ή δεν θα είναι''.
''Εγώ, μ'όλες μου τις δυνάμεις,
μισώ αυτή την υποδούλωση που θέλουν να με κάνουν να την τιμώ.
Λυπούμαι τον άνθρωπο που είναι καταδικασμένος σ΄αυτήν, που γενικά δεν μπορεί να γλιτώσει απ'αυτήν, αλλά δεν είναι η τραχύτητα του μόχθου του που με προδιαθέτει ευμενώς απέναντί του,είναι και δεν θα μπορούσε να΄ναι μόνο η σφοδρότητα της διαμαρτυρίας του''.
''Δεν είναι ανάγκη να΄χεις τρυπώσει σε κάποιο άσυλο για να μην αγνοείς
πως εκεί μέσα κατασκευάζουν τους τρελούς
όπως μέσα στα αναμορφωτήρια κατασκευάζουν τους ληστές''.
''ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΘΕΜΙΤΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΟΥΝ ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ, ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ, ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ''
''Η έκπληξη πρέπει να αναζητηθεί για την ίδια την έκπληξη, χωρίς όρους.
Δεν υφίσταται παρά στην μείξη σ'ένα μόνο αντικείμενο του φυσικού και του υπερφυσικού,παρά στην συγκίνηση να κρατάς και την ίδια στιγμή να νοιώθεις να σου ξεφεύγει ο μήνουρος ο μεγαλοπρεπής''.
''Η ελευθερία απαιτεί να την απολαύομε χωρίς περιορισμούς τη στιγμή που μας δίνεται, χωρίς κανενός είδους πρακτική θεώρηση κι αυτό γιατί η χειραφέτηση του ανθρώπου,που τελικά την έχουμε συλλάβει με την πιο απλή επαναστατική της μορφή,που δεν είναι όμως καθόλου λιγότερο χειραφέτηση του ανθρώπου από κάθε άποψη,ας το καταλάβουμε καλά,ανάλογα με τα μέσα που διαθέτει ο καθένας, παραμένει ο μόνος σκοπός που αξίζει να υπηρετούμε''.
''Μπόρεσα να ριχτώ στον εαυτό μου,
σ'αυτόν που έρχεται από πολύ μακριά να απαντήσει εμένα τον ίδιο,η κραυγή, παθητική πάντοτε, <τίς εί;>.Είστε σεις, Νάντια;
Είναι αλήθεια πως το υπερπέραν, ολόκληρο το υπερπέραν βρίσκεται μέσα σε τούτη τη ζωή;
Δεν σας ακούω.
Τίς εί;
Είμαι εγώ μόνος;Είμαι εγώ ο ίδιος;''
''Ελευθερία είναι να συντρίβεις ασταμάτητα τα δεσμά σου: ακόμα για να'ναι αυτή η συντριβή δυνατή, σταθερά δυνατή, πρέπει οι αλυσίδες να μη μας τσακίζουν,όπως κάνουν με πολλούς''.
''Αλλά κατά τη γνώμη μου, όλοι οι εγκλεισμοί είναι αυθαίρετοι. Συνεχίζω να μην βλέπω γιατί θα στερούσαμε έναν άνθρωπο από την ελευθερία του. Έκλεισαν τον Sade,έκλεισαν τον Nietzsche, έκλεισαν τον Baudelaire''..
''Ξέρω πως αν ήμουν τρελός και έγκλειστος πριν από λίγες μέρες, θα εκμεταλλευόμουνα κάποια στιγμή υφέσεως στο παραλήρημά μου για να σκοτώσω εν ψυχρώ έναν από δαύτους, κατά προτίμησιν το γιατρό, που θα μου πεφτε στα χέρια. Το κέρδος μου θα΄ταν να΄χω τουλάχιστον όπως οι μανιακοί, μια θέση μόνος μου σ΄ένα διαμέρισμα.Ίσως να μ'άφηναν ήσυχο''.
Αναρτήθηκε από Θανάσης Αθανάσιος στις 4:32 μ.μ. 0 σχόλια
Ετικέτες μπρετόν
Ανδρέας Μπρετόν!!
''Αυτό το δαντελωτό χόρτο είναι καμωμένο από χίλιες αξεδιάλυτες αόρατες συνδέσεις,
που βρέθηκαν να συνενώνουν το νευρικό σου σύστημα με το δικό μου
μέσα στη βαθειά νύχτα της γνώσης''...
''Επειδή είσαι μοναδική για μένα δεν μπορείς να πάψεις να είσαι πάντα μια άλλη,
μια άλλη συ η ίδια.
Μέσα από την ποικιλία αυτών των ασύλληπτων λουλουδιών, εκεί κάτω, εσένα που μεταβάλλεσαι
εσένα αγαπώ με κόκκινο πουκάμισο, γυμνή, με γκρίζο πουκάμισο''.
''Σ' αγαπώ ώσπου χάνομαι μες στην ψευδαίσθηση ότι ένα παράθυρο πολύ θαμπό
ή πολύ διαφανές λειτουργεί σ'ένα πέταλο της τάτουλας,
ότι είμαι μόνος εδώ κάτω από το δέντρο και ότι σ'ένα νεύμα που περιμένω εξαίρετα θα έρθω να σε συναντήσω μέσα στο μοιραίο και γοητευτικό λουλούδι''.
''Μαύρη άμμος, άμμος της νύχτας που διαρρέεις τόσο πολύ πιο γρήγορα
από το φέγγος, δεν μπόρεσα να εμποδίσω τον εαυτό μου να τρέμει όταν μου εμπιστεύθηκαν
τη μυστηριώδη δυνατότητα να σε κάνω να γλιστράς ανάμεσα από τα δάχτυλά μου''.
''Οι αρραβωνιαστικές λάμπαν στα παράθυρα, φωτισμένες από ένα μόνο αδιάκριτο κλαδί,και οι φωνές τους, όπως εναλλάσσονταν με τις φωνές των παλληκαριών που τάκαιγε κάτω ο πόθος για κείνες, ανακάτευαν στα ξέφρενα αρώματα της νύχτας του Μάη
έναν ανησυχητικό ψίθυρο, ιλιγγιώδη σαν κι αυτόν που μπορεί να φανερώσει το πλησίασμα της Σφίγγας πάνω στο μετάξι των ερήμων''.
''..Τα μαλλιά της, βροχή φωτεινή πάνω σ΄ανθισμένες καστανιές....''
''Η ομορφιά δεν είναι ούτε δυναμική ούτε στατική.Η καρδιά του ανθρώπου, ωραία σαν σεισμογράφος.Βασιλεία της σιωπής.....Η ομορφιά θα είναι ΣΠΑΣΜΩΔΙΚΗ ή δεν θα είναι''.
''Εγώ, μ'όλες μου τις δυνάμεις,
μισώ αυτή την υποδούλωση που θέλουν να με κάνουν να την τιμώ.
Λυπούμαι τον άνθρωπο που είναι καταδικασμένος σ΄αυτήν, που γενικά δεν μπορεί να γλιτώσει απ'αυτήν, αλλά δεν είναι η τραχύτητα του μόχθου του που με προδιαθέτει ευμενώς απέναντί του,είναι και δεν θα μπορούσε να΄ναι μόνο η σφοδρότητα της διαμαρτυρίας του''.
''Δεν είναι ανάγκη να΄χεις τρυπώσει σε κάποιο άσυλο για να μην αγνοείς
πως εκεί μέσα κατασκευάζουν τους τρελούς
όπως μέσα στα αναμορφωτήρια κατασκευάζουν τους ληστές''.
''ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΘΕΜΙΤΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΟΥΝ ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ, ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ, ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ''
''Η έκπληξη πρέπει να αναζητηθεί για την ίδια την έκπληξη, χωρίς όρους.
Δεν υφίσταται παρά στην μείξη σ'ένα μόνο αντικείμενο του φυσικού και του υπερφυσικού,παρά στην συγκίνηση να κρατάς και την ίδια στιγμή να νοιώθεις να σου ξεφεύγει ο μήνουρος ο μεγαλοπρεπής''.
''Η ελευθερία απαιτεί να την απολαύομε χωρίς περιορισμούς τη στιγμή που μας δίνεται, χωρίς κανενός είδους πρακτική θεώρηση κι αυτό γιατί η χειραφέτηση του ανθρώπου,που τελικά την έχουμε συλλάβει με την πιο απλή επαναστατική της μορφή,που δεν είναι όμως καθόλου λιγότερο χειραφέτηση του ανθρώπου από κάθε άποψη,ας το καταλάβουμε καλά,ανάλογα με τα μέσα που διαθέτει ο καθένας, παραμένει ο μόνος σκοπός που αξίζει να υπηρετούμε''.
''Μπόρεσα να ριχτώ στον εαυτό μου,
σ'αυτόν που έρχεται από πολύ μακριά να απαντήσει εμένα τον ίδιο,η κραυγή, παθητική πάντοτε, <τίς εί;>.Είστε σεις, Νάντια;
Είναι αλήθεια πως το υπερπέραν, ολόκληρο το υπερπέραν βρίσκεται μέσα σε τούτη τη ζωή;
Δεν σας ακούω.
Τίς εί;
Είμαι εγώ μόνος;Είμαι εγώ ο ίδιος;''
